میون این همه سرگردونی اومدم تو قلب تو مهمونی

بیا باز دوباره بی تابم کن منو تو رنگ چشات خوابم کن

نگو قصه آخرش مرگه منه داره چشمات منو آتیش میزنه

نگو از تلخی دنیا سیرم نگو میرم نگو که میمیرم

ای گل بهارم دشت لاله زارم قلب داغ دارم سنگ بی مزارم

درد موندگارم روز ناگوارم زخم بی شمارم زهر روزگارم

خنده هامو با تو از نو ساختم باز به حرفای تو دل میباختم

میون این همه سرگردونی اومدم تو قلب تو مهمونی

بی ستون قلبمو میکندم شکل خنده هات شدم میخندم

چشات از صدتا غزل بهتر شد خنده ها غنچه ولی پرپر شد